روشهای تدریس سنتی و جدید

روشهای تدریس سنتی و جدید:
در دوجوهای خیلی سنتی اینطور تصور میشد که "آموزش دادن" به طرزی که ما از آن برداشت میکنیم انجام نمیگرفت.از هنرجویان انتظار میرفت که با نگاه کردن, تکنیکها را از استادشان بدزدند. تعلیم به روش غربی (از طریق تمرین, و توضیح دادن) سابقه کوتاهی در بودو دارد. در هنرهای رزمی ژاپنی این رویکرد در اواخر قرن نوزدهم توسط مبتکر جودو _جیگارو کانو_  آغاز شد که روش تعلیم غربی را از طریق جودو به ژاپن معرفی کرد. این روش بعدها توسط "کوهیچی توهی" در سبک "کی سوسایتی" با  پرسش سوالاتی توسط هنرجویان آمریکایی در هاوایی  ادامه یافت.
پیتر بویلان میگوید: اساتید ژاپنی بودو بخاطر مهارتهای خوبشان در آموزش بیاد آورده نمیشوند.آنها تکنیکها را نمایش میدادند ولی غالبا روش انجام آنرا برای شما توضیح نمیدادند. هنرجویان خود میبایست تکنیکها را از استاد بدزدند. در دوجوهای سنتی جوجیتسو از تعلیم واقعی خبری نبود, فقط سکوت و دیگر هیچ. جیگارو کانو در واقع اولین کسی بود که تکنیکها را واقعا تعلیم(توضیح) میداد. او اینکار را با تلفیق تئوری های آموزش غربی با  بودوی شرقی انجام داد. یکی از دلایل توسعه سریع جودو در ژاپن این بود که با این روش تعلیم هنرجویان به سرعت می آموختند. امروزه اغلب مربیان بودو در ژاپن کم و بیش از این روش استفاده میکنند. رویکرد استاد بزرگ اوشیبا در این زمینه خیلی سنتی بود: توضیحی در کار نبود, نگاه کن و انجام بده.
اساتید در کوریو بودو تا همین اواخر به روش سنتی تعلیم وفادار بودند ولی امروزه مانند هر چیز دیگری در طول زمان تغییر کرده اند. مربی ای که اصرار به تعلیم با روش قدیمی داشت باشگاهش خلوت بود. ولی در بودوی "جِندای" مربیان هنوز هم بر روش سنتی آموزش از طریق تمرینات سخت و خشن اصرار میورزند.
منبع کتاب :

Aikido exercises for teaching and training

جیوایکیدوی استان خراسان