بیانات در دیدار دانش‌آموزان و دانشجویان

در آستانه‌ی روز ملّی مبارزه با استکبار جهانی

بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین سیّما بقیّةالله فی الارضین.

 اوّلاً خیلی خوش آمدید جوانان عزیز، فرزندان عزیز، برادران و خواهران عزیز؛ با روحیه‌ی خودتان یاد حوادث مهمّ سیزدهم آبان را که در تاریخ ما حوادث تأثیرگذار و تعیین‌کننده‌ای است زنده کردید. از دیدار شما جوانان عزیز خیلی خرسند و خوشحالیم.

 ثانیاً یک نکته‌ای در کشور ما وجود دارد که قابل توجّه است. آن نکته این است که جوانها در همه‌ی کشورها، در همه‌ی ملّتها، یک نیروی پیشران محسوب میشوند؛ مثل موتور یک خودرو، پیشرانِ حرکت عظیم جامعه‌ی خودشان. در همه‌ی کشورها این‌جور است؛ البتّه اگر جوانها خراب نشده باشند، فاسد نشده باشند، گرفتار نشده باشند، معتاد نشده باشند. طبیعت جوان تحرّک و پیش‌رانی و پیشروی است، لکن در کشور ما این روحیه در سطح جوان -با اصطلاحِ متعارف و معمولی- محدود نمانده است. جوان مثلاً یعنی یک پسر یا دختر هجده‌ساله، بیست‌ساله؛ این جوان است. در کشور ما سنین تحرّک و شور جوانی پایین آمده است؛ یعنی نوجوان سیزده‌ساله، چهارده‌ساله، پانزده‌ساله، همان کاری را میکند، همان چیزی را میبیند، همان هدفی را دنبال میکند، همان روحیه و نیرویی را خرج میکند که در جاهای دیگر از یک جوان ۲۰‌ساله، ۲۲‌ساله، ۲۵‌ساله توقّع میرفت. در کشور ما سطح حرکت، سطح شورآفرینی، سطح پیش‌رانی به نوجوانان رسیده است. این خصوصیّت کشور ما است.

 از کجا این حرف را میزنیم؟ هم قبل از انقلاب، هم در حین حوادث مهمّ انقلاب، هم در دوران دفاع مقدّس و هم در دوران کنونی، اینها چیزهایی است که داریم مشاهده میکنیم. قبل از انقلاب بنده در مشهد بودم، مشهد را میدیدم و گاهی که تهران می‌آمدیم، تهران را میدیدم؛ در خیلی از جاها مراجعه‌ی جوانانه برای دریافت مفاهیم اساسی انقلاب مخصوص جوان دانشجو و سنین جوانی به آن معنا نبود. خود من در همین تهران جلسه داشتم برای یک تعداد محدودی از بچّه‌های دبیرستانی -یعنی شانزده‌ساله، هفده‌ساله، هجده‌ساله- در آن دوران سخت اختناق؛ بعد هم همه‌ی آنها یا اغلب آنها وارد میدانهای مبارزه شدند؛ بعضی‌شان امروز جزو شهدای نامدار ما هستند -همان افراد، همان بچّه‌ها- بعضی هم در دوران فعّالیّت مبارزاتی، داستانهای مهم و حسّاسی را از سر گذراندند. در مشهد هم همین‌جور بود؛ نوجوان‌های دبیرستانی و کسانی که هنوز دوران جوانی را تجربه نکرده بودند و وارد دوران جوانیِ به آن معنا نشده بودند، داخل میدان مبارزه بودند؛ این مال قبل از انقلاب.

 در دورانِ شروعِ حوادثِ عمومیِ انقلاب، خب جوانان دانش‌آموزِ ما کاری کردند که سیزدهم آبان به نام آنها است؛ روز دانش‌آموز است، روز مجاهدت و [روز] کشتار دانش‌آموزان است. در سیزدهم آبان سه‌ واقعه‌ی مهم اتّفاق افتاده؛ یکی‌ مربوط به کشتار دانش‌آموزان است. خب اگر داخل میدان نبودند، اگر مبارزه نمیکردند، اگر وجودشان تأثیر نداشت، با آن سبُعیّت(۱) و خباثتِ مأمورین رژیم طاغوت مواجه نمیشدند و به شهادت نمیرسیدند. در دوران جنگ تحمیلی که غوغا است! نوجوان‌های چهارده‌ساله، پانزده‌ساله رفتند داخل میدان جنگ و مثل مردانِ جوانِ کارآمدِ رشید جنگیدند؛ بعضی به شهادت رسیدند، مثل حسین فهمیده؛ بعضی به اسارت افتادند، مثل همین چند نوجوانِ اسیری که داستانهایشان و کتابهایشان چاپ شده، خاطراتشان چاپ شده، که انسان وقتی میخواند احساس این نوجوان‌ها را، احساس میکند که در یک عالمی فراتر از این عالم مادّی دارد حرکت میکند. یک پسر بچّه‌ی شانزده‌ساله‌، پانزده‌ساله، هفده‌ساله، مثل کوه در دوران اسارت در مقابل آن مأمور بعثیِ خبیث و سخت‌گیر می‌ایستد؛ کجای دنیا این‌چیزها هست؟ کدام نسل جوانی در دنیا شامل یک ‌چنین افرادی میشوند؟

 بعد از جنگ تا امروز هم همین‌جور است. من به شما عرض میکنم اطّلاعات بنده از مسائل گوناگون کشور، اطّلاعات وسیعی است و از خیلی‌جاها خبر دارم؛ میدانم که جوانهای دانش‌آموز، نوجوان‌های ما در بخشهای مختلف، هم خوب عمل میکنند، هم خوب میفهمند؛ مسائل ریز و دقیق را میفهمند. نوجوان امروزی که در سنّ شانزده‌ هفده‌سالگی است و دبیرستان میرود، در موارد بسیاری، از آن زمانِ دوران جوانیِ امثال این حقیر تا ۲۵ سالگی و ۲۶ سالگی و شاید بعد از آن، امروز مسائل را بهتر میفهمد، بهتر تحلیل میکند؛ این خصوصیّت کشور ما است.

۱) درنده‌خویی، ددمنشی
دوستان عزیز میتوانند برای مشاهده ی ادامه ی متن صحبت های حضرت امام خامنه ای به لینک زیر مراجعه کنند.

http://www.leader.ir/fa/speech/19721/leader.ir

التماس دعا