مختصری تاریخچه ی آیکیدو

موریهه اوئشیبا در اکثر تاریخچه‌ها، از او به عنوان یکی از بزرگترین اساتید هنر رزمی کلاسیک قرن بیستم یاد می‌کنند. او وقتش را صرف بوجود آوردن سبکی انعطاف ‌پذیر، با پیچیدگیهای خاص و فلسفه‌ای بدون خشونت یعنی آی کی دو کرد.

وی در سال 1883 در خانواده‌ای که به جهت داشتن مردان جنگی و استاد در کار با سلاحهای جنگ معروف شده بود، پا به جهان هستی گذاشت. پدرش یوروکو استاد شمشیرزنی و نیزه بود در کنار او و زیر نظرش، موریهه سبک‌های مختلف جوجوتسو، شمشیر‌زنی و کار با باتوم را آموخت.    تأثیرگذارترین مربی او، »  سوکاکو تاکِدا « بود که شخصیتی محکم و با ثبات داشت. او مجموعه‌ای از فنون و تکنیک را تحت عنوان رشته دایتوریو به او آموزش داد. اوئشیبا تأثیرات مبارزه را در حین کار با تاکِدا کشف کرد ولی این برای او کافی نبود چرا که او می‌خواست به جایگاه واقعی بشر در این جهان و در کل کهکشان دست پیدا کند و البته او توانست این جایگاه را به لطف وجود شخصیت دیگری به نام » اونیسابورو دگوچی « استاد بزرگ تمرینهای سبک جدید شینتوایست یعنی اوموتوکیو، بدست آورد.   در کنار دِگوچی، اوئشیبا توانست تمرینات جدیدی (به کارگیری زمزمه و اصوات دعاگونه به صورت ذکر) به نام کوتوداما را دنبال کند. وقتی در سال 1924 دِگوچی ژاپن را به قصد مونوگولی ترک کرد اوئشیبا به عنوان محافظ همراه وی بود. این گروه یک زندگی ماجراجویانه و پرخطر را آغاز کرد. دِگوچی گروهی از مبارزان را برای کمک به مردم تعلیم داد. آنها در زمان قحطی بین مردم نمک و برنج توزیع می‌کردند.   اوئشیبا، هر آنچه که از مبارزه می‌دانست برای مقابله با دسته‌های راهزنان به کار می‌گرفت. این تجربه بسیار عالی بود و برای اولین بار استاد بزرگ آینده، مسیر ویژه خود را پیدا کرد: پیش‌بینی در دل خطر، وقتی همه تهدید شده و هراسیده‌اند، او به جلوتر از خودش می‌نگرد:   می‌اندیشد کدام مسیرها را باید انتخاب کرد و از کدامها باید چشم پوشید.   در بازگشت به ژاپن اعتقاداتش به یقین رسیده بود:   جایگاه بشر در عالم هستی و در برابر پروردگار هستی.   بدین ترتیب هنرهای رزمی یک هدف بیشتر ندارند:    برقراری صلح در جهان.   برای ایجاد هماهنگی بین تمرینات و اعتقادات فیلسوفانه‌اش، او هنری جدید آفرید:   آی کی دو  به معنای وحدت و عشق، صلح و آشتی و تجسم قدرت   اوشئیبا تا آخرین لحظات زندگیش پیام‌آور صلح بود و همواره در مجامع، کنفرانسها و تظاهرات حریفی بی ‌رقیب شمرده می‌شد. او تمامی رقبای خود را زمین زد و… در نهایت می‌توان گفت اوئشیبا یک مرد بی‌نظیر بود.    موریهه اوئشیبا (morihei ueshiba) (1969-1883)  پایه گذار سبک آی کی دو بود.

Ai به معنای هماهنگی 

Ki  به معنای نیروی درونی، انرژی طبیعی

 Do به معنای راه و روش می باشد.   

آی کی دو را با عنوان روشهایی برای دفاع شخصی و بهبود رفتار انسانی می شناسند. یک  رزمی کار آی کی دو تلاش می کند تا فنون دفاع شخصی را بدون آسیب رساندن یا حمله به دیگران انجام دهد. حرکات  پایه  در آی کی  دو حرکات طبیعی هستند و اکثر حملات در این سبک به صورت ذاتی و با الهام از ذات طبیعت انجام می شوند. یک آی کی دو کا، بدون تلاش برای حمله یا تهاجم تنها می کوشد تا خود را با شرایط هماهنگ کرده و در برابر حملات احتمالی حریفان، از خود دفاع نماید. آنگاه در صورت لزوم از ضربات مشت یا لگد خود نیز استفاده می نماید.   یک آی کی دو کای واقعی بهتر میداند که قدرت خود را بدون ضربه زدن به دیگران و یا تحقیر آنان حفظ نماید.   

تاریخ هنر رزمی آی کی دو:   موریهه اوئشیبا (1969-1883) که به او دوشو هم می گویند در سال 1931 و در شهر توکیو شروع به تدریس این رشته کرد. او ابتدا تحت نظر و  تعلیم  اساتید بزرگ هنرهای رزمی کشورش قرار گرفت و بعد از کسب تجربه و مهارت  در بسیاری از سبک های رزمی از جمله (Jujitsu)  یا مبارزه بدون اسلحه، (kenjitsu) مبارزه با شمشیر و  (sojitso) یا مبارزه  با نیزه در حالیکه از صرف یک مبارزه گر بودن ارضاء نمی شد به مذهب و فلسفه روی آورد و در آنها نیز به تبحری خاص دست یافت. اما فرمول اولیه سبک آی کی دو در پی اتفاقی ناگهانی و در سال 1925 شکل گرفت. دربحثی  که  پیرامون  هنرهای  رزمی  بین اوشئیبا و یک افسر ارشد نیروی دریایی ژاپن روی داد، افسر نیروی دریایی، استاد را به  یک  مبارزه  تن به تن فرا خواند و با یک شمشیر چوبی به او حمله کرد. استاد  بدون اسلحه دربرابراو قرار گرفت و توانست حملات حریفش را به خوبی خنثی کند بطوریکه رقیب نیرومند او از شدت خستگی سرانجام تسلیم شد و شمشیرش را انداخت. او بعدها گفت که می توانست همه حرکات حریفش را حتی قبل از اینکه به مرحله اجرا در بیایند ببیند و این برای او به منزله جرقه ای برای ابداع یک سبک جدید بود. او توانسته بود یک مهاجم مسلح را بدون استفاده از هیچ گونه اسلحه ای و بدون اینکه آسیبی به وی وارد کند از پا بیندازد.   دوشو آنگاه به تمرین و آموزش این رشته پرداخت و این کار را تا پایان عمرش ادامه داد. بعد از مرگ او در آوریل سال 1969 دولت ژاپن عنوان معلم ملی هنرهای رزمی را به  وی  اعطاء  کرد. فرزند  استاد ، کیششو مارو اوئشیبا (Kishshomaru Ueshib ) ارث القاب و عناوین پدر و مفتخر به عنوان Doshu دوم یا رهبر راه شد و توانست راه پدر را به خوبی ادامه دهد وهم اکنون پسر وی موریترواوئشیبا  (oriteru Ueshiba ) به عنوان Doshu   سوم یا رهبر راه شده است به واسطه تلاش های او بیش از یک و نیم میلیون نفر در جهان به این ورزش می پردازند.

آی کی دو، هماهنگی بین ذهن و بدن را افزایش می دهد و یکی از موثرترین و بهترین راههای دفاع شخصی محسوب می شود. این رشته به افراد این قدرت را می دهد تا از خود در برابر هر تعداد مهاجم به خوبی دفاع نمایند. در این سبک از تکنیک هایی مشابه کاراته  (Ashihara )استفاده می شود که با استفاده از آنها می توان از تکنیک قفل کردن مفصل ها برای از کار انداختن عضلات حریف استفاده برد.